Halve Marathon voorbereiding van een tiener

Zondag 18 oktober, de dag dat normaal de marathon van Amsterdam zou plaatsvinden. In plaats daarvan ga ik (Suus Zethof, 14 jaar) samen met een paar lopers diezelfde dag een alternatieve halve marathon lopen.

Suus Zethof: “Ik heb al een aftelkalender gemaakt!”

Zondag 31 december, de eerste keer dat ik met de afloop van HA meedeed aan de tien kilometer. (50:20)
Mama schreef: ‘’Nog geen 14 jaar en al een snelle 10 km op haar naam.’’ Ik was zo trots dat we deze tijd hadden gelopen.

Hoe het begon

Alles begon echt in het voorjaar met de beginnerstraining die mama in het Flevopark gaf. Normaal zat ik woensdagavond in mijn kamer, maar door te trainen voelde ik me fitter en kon ik er even uit. De cursus eindigde met 30 min achtereen hardlopen, dat gaf zoveel euforie en ruimte in mijn hoofd.

Ik zei dat ik wel 10 km zou willen lopen, maar mama leek het niet verstandig. Maar toch, die zomer 10 km in Italië langs het Iseomeer, wat was het genieten.

Dit maakt onze vakantie. Lekker hardlopen, nieuwe doelen behalen en dan in een nieuwe omgeving. Door hardlopen zie je van alles. Hier train je voor!

Naar de gevorderden groep

Ik ging naar de gevorderden groep van HA op zaterdagochtend in het Amsterdamse Bos (van mama) en naar de half gevorderden 2 groep in het Flevopark van Nyckele. Net als met de trainingen van mama ben ik zo blij met de trainingen van Nyckele. De uitdaging die hij geeft met variërende intervallen. De complimenten en de feedback.

31 december 2019, de afloop, mooi om zo het jaar af te sluiten.

En toen…

Covid-19 brak uit, met livestreams ging de stof verder. Met het gezin gingen we naar verschillende plekjes om hard te lopen. In Drenthe kon zelfs mijn broertje Bas een half uur hardlopen in de mooie natuur! Mama en ik wisselden duurlopen af met interval. We liepen door de duinen, maar ook door het park en het bos. Heerlijk om zo de dag te beginnen. Het eindigde altijd met een voldaan gevoel en we genoten van de omgeving. Ook samen een snelle 5 km (8-4-2020/ 23:11min) gedaan, wat weer een hele kick gaf.

Auw!

Ik begon mijn scheen te voelen, maar zei een tijdje niets tegen papa en mama, wilde niet dat ze zich overbezorgd gingen maken, want zo erg voelde het niet. Mama wilde dat ik minder ging rennen, dit was dus waar ik bang voor was. Twee weken geen duurloop met mama kunnen doen. Het voelde alsof ik mezelf tekort deed, maar mijn scheen bleef pijn doen.

In de meivakantie gingen we naar Drenthe, een provincie vol met bossen. We hebben daar weer heerlijk gelopen. Die zachte ondergronden in de bossen, het is zo fijn om je voeten daarop te plaatsen. Door hardlopen kun je de mooiste dingen zien. Je komt op paden waar auto’s en fietsers niet mogen komen, op die kleine kronkelende bospaadjes. Het ging ook nog eens super goed met mijn scheen.

Thuis speelde mijn scheen weer op. En niet zo onschuldig als eerst. Mama en ik probeerde korte stukjes te lopen, maar mijn techniek was slecht. Ik was aan het trekken en kon weinig genieten. Mama gaf zoveel goede tips, maar ik kon ze niet vertalen in het lopen.

De trainingen begonnen weer. Ik miste de woensdag en de zaterdagtraining erg, het zijn één van de hoogtepunten van mijn week. Het voelde slecht dat ik niet ging. Elke keer op donderdag dacht ik: ‘’Misschien is het zaterdag wel weg.’’ Ik ging mijn oefeningen van de fysio en mama dan nog fanatieker en meer doen. Telkens vond ik het moeilijk om te beslissen of het wel of niet verstandig zou zijn om mee te doen. Die twijfels, die waren nog het ergst.

De fysiotherapeut

De fysio heeft me verteld hoe de blessure is gekomen. Normaal fiets ik veel naar school. Door corona moesten we in quarantaine en ging school verder met livestreams. Ik fietste dus stukken minder en ik ging juist meer lopen. Het was uit balans. Met lopen vang je natuurlijk klappen, waardoor het goed is om het af te wisselen met fietsen.

Met mama maakte ik mooie, lange fietstochten. Genietend zetten we onszelf aan. Mijn scheen werd steeds minder. Ik zei fietsend tegen mijn moeder dat ik volgend jaar wel samen met haar de halve (die ze altijd zonder wedstrijd doet) zou willen lopen.

Je grenzen leren bewaken

Ik wilde nooit toegeven dat mijn scheen teveel pijn deed om verder te gaan. Mama, papa en Nyckele hebben mij geleerd mijn grenzen te bewaken, waardoor ik weer lekker kon trainen. De zomervakantie volgde. We gingen op doorreis door Nederland. Ik voelde me weer helemaal in topvorm en de 15 km -die we renden door Limburg door de bossen en een deken van gele bloemen- bevestigde dat helemaal.

Ze zeggen dat je door rust te nemen je daarna weer beter in vorm bent. Mijn scheen zat eigenlijk te roepen dat ik rust moest nemen, te bonken om dat duidelijk te maken. Dank je wel! Ik ben nu weer in volle kracht!

Het Pieterpad

De 21e etappe van het Pieterpad (19km) loopt door Noord Limburg. ‘’Jammer dat ik die nog niet helemaal kan lopen.’’ zei ik tegen mama en papa, met een klein beetje hoop. De volgende dag vroeg ik of we hem helemaal konden doen. Eerst zeiden ze nee, maarH ze zagen dat ik er zo erg in geloofde en een paar dagen later hadden we onze hardloopschoenen aan.

We liepen het huisje (in Swolgen – Noord Limburg) uit en zagen gelijk de eerste routeaanwijzing. Bas (mijn broertje) was zenuwachtig en we bleven knuffelen. Laatste knuffel aan papa en Bas.

Nu gaat het gebeuren! De halve Marathon samen met mama in de mooie natuur!

• We volgde al 2 km de route. Ik zat vol zelfvertrouwen en een euforisch gevoel.
• Na 5 km waren we de weg kwijtgeraakt. Balen, we wilden niet langs de weg lopen, mama werd er chagrijnig van. Ik probeerde in oplossingen te denken. We volgden de paddenstoelen, maar dan parallel in het bos.
• Na ongeveer 12 km renden we door een stadje en keken we naar een kerkje. We renden door de preivelden en kwamen aan bij een grote pont in Arcen. Yess, daar moesten we zijn. Met de pont staken we de Maas over. De Maas is helemaal omringd door groen, natuur, velden waar groenten wordt verbouwd, ook echt typisch Limburg. Het zonnetje erbij, het  is echt een mooi natuurgebied. En we voeren over mama haar achternaam!
• We renden tussen twee rijen bomen door. Net of je door een stoet mensen wordt toegejuicht en je door een poortje rent die ze met hun armen hebben gemaakt.
• We kwamen langs een klein kerkje, waar we even doorheen liepen en de mooie glas in lood ramen bekeken. Aangeraden door Mia, een vrouw met oog voor details.
• Over het water zagen we Venlo. Het geeft gelijk een mooi stadsbeeld, een stad aan het water omringd door groen.
• Een gevoel van overwinning overspoelde me. Ik zag het eindpunt, Venlo. ‘’Dit gaan we zeker halen.’’ Dacht ik. We zaten op 18 km en zouden bijna het station naderen. Ik wilde die halve koste wat kost volmaken, het de titel kunnen geven. We maakten een extra rondje om een stadsparkje, omringd door grote statige huizen.
• We hadden het gehaald. Wat ik me vooraf ingebeeld had kwam uit. Mama en ik vlogen elkaar met volle trots en euforie in de armen. Ik knuffelde vrolijk papa en Bas. Iedereen was trots. Wij zelf ook. Op de afstand, maar niet minder belangrijk hoeveel we hadden genoten. Van de natuur, het bos, de Maas, de preivelden, Venlo, de kerkjes, van 21 km van Limburg.
• De lunch die we in Venlo aten voelde ook extra verdient. Na het rennen heb ik altijd het gevoel dat het me gegund is, dat je het nodig hebt, waardoor ik het lunchen alleen maar meer kan waarderen.

Suus Zethof: “Ik heb deze halve marathon in stukjes gedaan. Dat voelde al als een hele overwinning. Nu ben ik er klaar voor om hem 18 oktober in een keer te doen!!!”

Toegejuigd door een stoet van bomen

Even stoppen bij een kerkje

De hele vakantie genieten wij lopend van de omgeving.
Ook buiten deze halve marathon.

Maasduinen – Limburg

Posbank – Veluwzoom, met mama

 

Dit artikel is geschreven door Suus Zethof zelf.
Dank je wel Suus voor het delen van je verhaal!! We genieten met je mee en zult vast een inspiratie bron zijn voor velen!